Onze eerste wandelvakantie

Wat is er nu zo fijn aan een wandelvakantie? Bij Kim en mij (Jan) is het eigenlijk begonnen toen we op een rondreis met de auto door Schotland heen reden. We waren altijd al aan het wandelen tijdens onze vakanties maar eigenlijk altijd een beetje per ongeluk en zonder dat we echt ergens heen liepen.

Toen we met de auto in Schotland waren zaten we op een avond in Crianlarich, een plaatsje vlak aan de West Highland way ,heerlijk te eten in een lokale pub. We waren de enige bezoekers in de pub. Alleen een grote zwarte hond die heerlijk aan het slapen was op de grond bij onze voeten, we hadden toen nog niet onze Border Collies. Op de muur in de pub was de hele route van de West Highland Way geschilderd met bergen, wild en prachtige meren. We waren hierdoor zeer gefascineerd terwijl we nog een sigaret opstaken..

De West Highland Way wandelen

In 2010 hadden we besloten om te stoppen met roken en dachten we terug aan de West Highland Way. Wat zou het gaaf zijn om deze nu te gaan lopen. Zo gezegd zo gedaan. Een half jaar later was alles gepland en stapten we op het vliegtuig terug naar Schotland. Echt geoefend hadden we niet, een paar keer met een licht gevulde tas voor 15 km maar vol goede moed startten we aan de tocht

Startpunt in Milngavie

In Milngavie, het startpunt van de West Highland Way, hadden we een B&B geboekt en na een heerlijk Schots ontbijt gingen we met een rugzak vol met onnodige dingen (18 kilo) naar het startpunt van de tocht. De hemel opende zich spontaan voor ons, het viel met bakken uit de lucht maar we vonden het heerlijk.

De eerste dag verliep traag. Veel afstellen van de rugzak, veters toch weer net wat strakker of losser. Jas aan, jas uit. want de zon kwam gelukkig ook her en der te voorschijn. We hebben veel geleerd van die eerste dag. Na 19 kilometer kwamen we aan bij onze eerste campsite. Vlug ons tentje opzetten, eten en slapen. We waren bekaf.

Verder op de West Highland Way

De volgende dag werden we fris wakker in onze tentje. Met vermoeide beentjes startten we na het ontbijt aan de volgende etappe. Met elke stap werd onze benen en ons hoofd lichter. Prachtige uitzichten, watervallen, Schotse Hooglanders, Glens (valleien), lochs (meren) en met elke stap die we zetten genoten we meer en meer.

De eerste heuvel was even wennen. Kim wandelde makkelijker de heuvel op dan af en ik had het precies andersom. Het uitzicht boven op de Conic hill was prachtig!

De tweede nacht stond onze tent vlak bij Loch Lomond en na zo'n dag buiten slaap je heerlijk.

De volgende ochtend wandelde we verder over de West Highland Way. De route van vandaag ging vlak langs het Loch en steeds een beetje klimmen en dan weer dalen. Prachtig! Het weer zat goed mee en redelijk fit kwamen we bij de volgende camping aan aan het einde van het Loch.

We gingen op zoek naar eten, en bij de receptie van de camping verkochten ze rijst, worstjes en bacon. We aten dus rijst en worstjes. We hadden wel ook wat eten bij ons, maar dat wilden we liever bewaren voor als er verder niks voorhanden was. Na een dag wandelen smaakt alles lekker, dus met smaak aten we de rijst en worstjes.

De volgende ochtend lekker gebakken bacon met wat brood dat we nog hadden, en op naar Inversnaid, halverwege Loch Lomond.

Door schitterende bossen, klimmend over rotsen, en aan onze rechterhand Ben Lomond, konden we eigenlijk alleen maar genieten. De route was pittig, met veel klimmetjes en klautertjes, en de veel te zware backpack hielp ook niet mee, maar met een enorme smile van oor tot oor vervolgden we onze weg. We hadden de hele dag te tijd, en we nàmen ook de hele dag de tijd. Wat een gevoel van vrijheid!

We passeerden nog een youth hostel, waar ze bliksoep en worstjes verkochten, die we meenamen voor lunch. Tijdens die lunch, midden in het bos, waar we soep warmden en worstjes bakten, hadden we onze allereerste kennismaking met Midges. (hele kleine Schotse mugjes, die niet steken, maar bijten. En ze komen nooit alleen.. maar met veel. Heel Erg Veel) We wisten toendertijd nog niet zo heel veel van deze beestjes, dus we hadden een zonnig en windstil plekje opgezocht om een hapje te eten. Midges houden niet van wind. Ze zijn zo klein dat ze wegwaaien dan. Maar dat wisten we toen nog niet.

We wisten überhaupt niet zo veel van hiken en kamperen en backpacken. Maar al doende leert men. Gelukkig is er een hoop veranderd inmiddels en mogen wij ons wel kenners noemen!

Helaas ook kenners van midges. We zijn ze al vaak tegen gekomen. Maar nu hebben we de goede spullen, smeersels en hoofdnetjes. En zoeken we nooit meer een zonnig en windstil plekje op.

Maar soms ontkom je er niet aan.

We overnachtten die derde dag in Inversnaid, naast een bunkhouse, (waar we ook gegeten en ontbeten hebben ipv worstjes en rijst) En de volgende dag met het opbreken van ons tentje, was het zonnig en windstil.. We werden eerst nog een beetje uitgelachen door mensen die ook daar met hun tentje stonden, die ons zagen met hoofdnetjes op en lange mouwen en lange broek, maar toen zij gingen opbreken, wensten ze dat ze ook hoofdnetjes hadden.

Het midden van de West Highland Way

We vervolgden onze weg naar Crianlarich, het middelpunt van de West Highland Way. 76 kilometer hadden we er inmiddels opzitten, en nog 76 kilometer te gaan. We zochten de pub weer op waar jaren terug voor het eerst hoorden over de West Highland way, en ja hoor, de muurschildering was er nog! Lekker eten hadden ze, en vol goede moed begonnen we aan de tweede helft van ons eerste wandel avontuur.

Via Tyndrum, waar we op een camping stonden, kwamen we steeds meer in het hart van de Highlands. De volgende slaapplek zou onze eerste wildkampeer ervaring worden. In het plaatsje Tyndrum konden we nog inkopen, en de volgende 44 kilometer zouden we niks tegenkomen. Bijna niks in ieder geval. Spannennnd.

Zo`n 400 meter voorbij hotel Inveroran, was een schitterende wildkampeerspot. Aan een stromend beekje, dus we hadden gelijk water om de pasta mee te koken, en voor de koffie en thee. Het weer was nog steeds geweldig on-Schots, gelukkig wel met een beetje wind inmiddels. Ook viel het wel mee met de spierpijn. Tuurlijk voelden we onze voeten wel, maar we genoten zo erg van het buitenspelen, dat het het voor lief namen.

Ook de volgende overnachtingsplek was bij een beekje, vlakbij het schattige King`s House hotel. Waar we de volgende ochtend wakker werden, ons tentje openritsten, en wederom oog in oog stonden met hertjes.

Ook de midges lieten zich weer zien. Het was nog steeds schitterend weer, geen wind en veel zon dus vlug gingen we weer op pad. Zolang je loopt creëer je zelf de wind en heb je er (meestal) niet zoveel last van. Wat dan wel heel erg belangrijk is bij gebruik van het netje, dat als je hem opdoet, niet als een soort visnet door de midgeszwerm haalt. Want dan zitten ze dus aan de verkeerde kant van het netje. Dit was ook wederom een Heel Erg Wijze les die we hebben geleerd.

We bedwongen de Devil`s staircase, nog steeds met onze veel te zware rugtassen natuurlijk, maar bovenaan was het uitzicht over de Glencoe adembenemend!, We wandelde verder over de West Highland Way en na het plaatsje Kinlochleven, kwam langzaam Fort William in zicht.

Finish West Highland Way

In totaal negen dagen kwamen we aan bij Fort William. De route was super afwisselend! Dan wandelden we dwars door een vallei met prachtige bergtoppen, dan weer over een moeras vlakte, stukken in de middle of nowhere met schitterende uitzichten en hebben we natuurlijk die nacht wild gekampeerd en werden we wakker met een ree die voor de tent stond. We merkten dat het elke dag makkelijker werd om te wandelen. Je lichaam past zich verrassend snel aan.

Het belangrijkste is denk wel de goede moed erin houden, en vooral te genieten. Want tuurlijk voelt die rugtas op moeilijke stukken wel als 100 kilo, in plaats van 18 (wat ook nog veel te zwaar is) en tuurlijk ben je af en toe best wel moe van het lopen. Dat geldt denk voor elke hike vakantie wel. Maar het enorme gevoel van vrijheid overheerst altijd! En de geweldig mooie natuur. We hadden zelfs een kleurtje gekregen van de zon!

Terug thuis hebben we onze rugzak leeg gemaakt en een lijst gemaakt met spullen die we volgende keer wel en niet mee hoeven te nemen en gelijk welke spullen we echt moeten gaan vervangen voor lichtere varianten. Je kan diverse tips lezen hierover in ons blog wandelen in Schotland

Ook zijn we ons meer gaan verdiepen in het eten en drinken onderweg. Want hoewel rijst en worstjes soms best lekker zijn, kun je uitstekend lekker en voedzaam eten onderweg op één pitje klaar maken.

Na de West Highland way in 2010 waren we pas echt verknocht aan het hiken en volgde al snel de volgende trips. In 2018 zijn we begonnen met het zelf organiseren van wandelvakanties, in combinatie met super lekkere maaltijden en in de ochtend heerlijke broodjes en pannenkoeken. Je hoeft geen zware tas te dragen want die wordt door ons vervoerd naar de volgende overnachtingsplek en als je wil, hebben we je tipi tent al voor je opgezet. Dat is toch op en top genieten!?